| Dr. Paul Ruskin, öğrencilerine yaşlanmanın psikolojik belirtilerini
öğretirken onlara şu olayı okudu:
�Hasta ne konuşuyor, ne de söylenenleri anlıyor. Bazen saatlerce anlaşılmaz
şeyler geveliyor. Zaman, yer, ya da kişi kavramı yok. Yalnız, nasıl
oluyorsa, kendi adı söylendiğinde tepki veriyor. Son altı aydır onun
yanındayım, ne görünüşü için bir çaba harcıyor ne de bakım yapılırken
yardımcı oluyor.
Onu hep başkaları besliyor, yıkıyor ve giydiriyor. Dişleri yok, yiyeceklerin
püre halinde verilmesi gerekiyor. Gömleği salyalardan dolayı sürekli leke
içinde. Yürümüyor. Uykusu sürekli düzensiz. Gece yarısı uyanıp çığlıklarıyla
herkesi uyandırıyor. Çoğu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen ortada bir
neden yokken sinirleniyor. Biri gelip onu yatıştırana dek de feryat figan
bağırıyor.�
Bu olayı okuduktan sonra, Dr. Ruskin öğrencilerine böyle birinin bakımını
üstlenmek isteyip istemeyeceklerini sordu. Öğrenciler bunu yapamayacaklarını
söylediler.
Dr. Ruskin, kendisinin bunu büyük bir zevkle yaptığını ve onlarında yapması
gerektiğini söyleyince öğrenciler şaşırdılar.
Daha sonra Dr. Ruskin hastanın fotoğrafını dolaştırmaya başladı.
Fotoğraftaki doktorun altı aylık kızıydı. | |
No comments:
Post a Comment